"Een zin kan genoeg zijn om iemand te raken"

Het eerste jaar was wennen voor Esmé. “Er komt veel op je af als stadsdichter. Ik heb moeten uitvinden waar ik mijn schouders onder wil zetten, en waar ik voor moet bedanken.” Een van de dingen waar ze haar schouders onder heeft gezet zijn haar Stadsdichtersessies. 

Stadsdichtersessies

Elke tweede woensdag van de maand nodigt Esmé dichters uit om te komen voorlezen in het Forum. Iedereen die graag meer poëzie in zijn of haar leven wil, kan een kaartje kopen. “De sessies zijn ontzettend leuk”, zegt Esmé. “Het laat zien hoeveel moois in Groningen gemaakt wordt. Het publiek is heel divers. Laatst kwam een vriendinnengroep die een uitje hadden. Ze vonden het erg leuk, even een uurtje poëzie en muziek, en weer verder. Andere bezoekers komen trouw iedere maand.”

Optredens

Zelf trapt Esmé iedere sessie af met een gedicht. Maar ze leest ook op veel andere plekken voor. Bijvoorbeeld tijdens de opening van de Grote Markt en tijdens Keti Koti. Op 4 mei las ze een gedicht voor in Ten Boer. “Dat was bijzonder omdat het een hechte gemeenschap is. Na de herdenking liepen we samen naar het kerkhof waar ook slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog begraven liggen. Het maakte veel indruk op me om daar te staan.”

Plannen

In de tweede helft van haar stadsdichterschap nodigt Esmé mensen uit om bij haar langs te komen tijdens het stadsdichterspreekuur. “Elke tweede vrijdagochtend van de maand kunnen mensen bij mij terecht in het Forum voor vragen over poëzie. Er is best een grote groep mensen die denkt: poëzie, waar moet ik beginnen? Ik probeer erachter te komen wat ze leuk vinden en geef tips over welke bundel ze kunnen lezen.”

Wie graag naar een Stadsdichtersessie wil, kan op 12 februari om 20:00 zijn hart ophalen. Tijdens de speciale Valentijneditie is de Dichtclub te gast, samen met Stadsdichter van Amsterdam Ellen Deckwitz. 

Gedicht: Mamamini

Klein geluk op woensdagochtend
vaasje, koffiemok, pennenhouder
boek dat ik twijfelend in handen nam
mandje uit, toch voor een ander.
Onder de arm mee op de fiets:
de lamp waar je het koord van verving,
de lijst waar je favoriete poster in ging, de jurk voor
dat feest dat je nooit meer vergeet, en dat voor iedereen.

Ik vond een rotan troon, ik vond er vrienden. Ik vond er
ook wat ik nog niet begreep: een blauw-met-gele
suikerbus van zeker honderd jaar geleden
die ik herkende uit de keukenla – koffie, suiker, thee
drie bussen die mijn moeder kreeg toen haar oma was overleden.

Ik nam de suikerbus voor haar mee en pas
toen ze hem uitpakte op haar verjaardag wist ik ineens
dat de bus de bus niet was, hij mocht in de la maar niet naast
de andere bussen, drie bussen waren familie
de vierde andermans verleden.

Esmé van den Boom